Cięte riposty, żarty i zabawne docinki – czyli najlepsze cytaty Rona Weasleya.

 

Jak w każdy wtorek, odbywamy sentymentalną podróż do Hogwartu.

Wszystkie posty z serii znajdziecie pod tagiem Harry Potter, a listę planowanych publikacji we wpisie: Cykl o Harrym Potterze + FAQ .

 

To już druga część wpisu z najlepszymi momentami Rona. Pierwszą znajdziecie tutaj: 15 najzabawniejszych wypowiedzi Rona #1.

Miłej zabawy!

 

20 najzabawniejszych żartów Rona Weasleya cz.
2

 

1.

— To nie jest ta piosenka, którą śpiewała, kiedy nam dawała przydział — zauważył Harry, klaszcząc razem z innymi.

— Co rok jest nowa — rzekł Ron. — Taki kapelusz musi mieć chyba strasznie nudne życie, no nie? Pewnie przez cały rok wymyśla następną.

„Harry Potter i Czara Ognia”

2.

— Jak tam sklątki, w porządku, Hagridzie? — zawołał do niego Harry.

— Rozwijają się! — odkrzyknął mu uradowany Hagrid.

— Tak, i mogę się nawet założyć, że szybko — powiedział cicho Ron. — Wygląda na to, że w końcu znalazły żarcie, które im pasuje. Palce Hagrida.

„Harry Potter i Czara Ognia”

 

3.

— Hagrid miał już mnóstwo kłopotów, ale Dumbledore zawsze go wybronił — pocieszał ich Ron. — Najgorsze by było, gdyby kazali mu pozbyć się tych sklątek. O, przepraszam, powiedziałem: „najgorsze”? Chciałem powiedzieć: „najlepsze”.

„Harry Potter i Czara Ognia”

 

4.

— Ja tam wolałbym pracować z nim niż ze starym Crouchem — rzekł Ron. — Bagman ma przynajmniej poczucie humoru.

— Tylko nie mów tego przy Percym. — Hermiona uśmiechnęła się lekko.

— No jasne, Percy nie chciałby pracować z kimś, kto ma poczucie humoru, no nie? — zarechotał Ron, zabierając się do czekoladowego eklerka. — Nie poznałby się na żarcie, nawet gdyby tańczył przed nim nago w filcowym ocieplaczu na głowie.

„Harry Potter i Czara Ognia”

 

5.

Błonia wciąż okrywał gruby kożuch śniegu, a na szybach cieplarni osiadła tak gruba warstwa pary, że podczas zielarstwa nic nie było widać na zewnątrz. W taką pogodę nikomu nie paliło się do opieki nad magicznymi stworzeniami, chociaż Ron twierdził, że sklątki na pewno ich ogrzeją — albo goniąc ich po grządkach, albo miotając strumieniami ognia, które podpalą chatkę Hagrida.

„Harry Potter i Czara Ognia”

 

6.

 

– Hermiono, co jest z tobą? (…)

– Tak sobie myślę… zastanawiam się… Chyba dobrze robimy… co?

Harry i Ron spojrzeli po sobie.

– No, to wszystko wyjaśnia – zakpił Ron. – Bo chyba bym się obraził, gdybyś nie powiedziała wyraźnie, o co ci chodzi.

„Harry Potter i Zakon Feniksa”

 

7.

(…)Malfoy, Crabbe i Goyle przypominali trzy olbrzymie ślimaki bez skorup wciśnięte w szaty Hogwartu. Harry, Ernie i Justyn wrzucili ich na półkę bagażową i zostawili tam, by sobie poociekali.

– Nie mogę się doczekać miny matki Malfoya, kiedy jej synek wysiądzie z pociągu – powiedział z satysfakcją Ernie, obserwując, jak Malfoy skręca się na półce.(…)

– Za to mamusia Goyle’a będzie uradowana – rzekł Ron, który przyszedł zobaczyć, co się dzieje. – Jej synek wygląda teraz o niebo lepiej…

„Harry Potter i Zakon Feniksa”

 

8.

— No, ale skoro już to dostaliście, nie możemy dłużej odkładać wyprawy na ulicę Pokątną — westchnęła pani Weasley, patrząc na listę podręczników Rona. — Wybierzemy się tam w sobotę, chyba że ojciec znowu będzie musiał być w pracy. Bo bez niego nigdzie się nie ruszę.

— Mamo, czy ty naprawdę myślisz, że Sama-Wiesz-Kto będzie się ukrywał za książkami w Esach i Floresach? — zakpił Ron.

„Harry Potter i Książę Półkrwi”

 

9.

— Uznaje się mnie za znawcę w sprawach Pottera, wszyscy wiedzą, że się przyjaźnimy. Zapewniłem jednak społeczność duchów, że nigdy nie będę cię zadręczał żadnymi pytaniami. „Harry Potter sam wie, że może mi całkowicie zaufać”, tak im powiedziałem. „Prędzej umrę, niż zawiodę to zaufanie”.

— To niewiele, skoro i tak już jesteś martwy — zauważył Ron.

„Harry Potter i Książę Półkrwi”

 

10.

Skutki korzystania z zaklęć Księcia Półkrwi:

Ron wisiał w powietrzu głową w dół, jakby jakaś niewidzialna pętla poderwała go w górę za kostkę u nogi.
– Wybacz! – krzyknął Harry, podczas gdy Dean i Seamus zanosili się śmiechem, a Neville podnosił się z podłogi, na którą wypadł z łóżka. – Zaczekaj… zaraz cię ściągnę…(…)

Znowu błysnęło i Ron bezwładnie zwalił się na swoje łóżko.

— Przepraszam — wymamrotał Harry, podczas gdy Dean i Seamus wciąż ryczeli ze śmiechu.

— Jutro — powiedział Ron stłumionym głosem — nastaw po prostu budzik.

„Harry Potter i Książę Półkrwi”

 

11.

Jęcząca Marta o Malfoyu:

—Może jak byście obaj wyszli, toby wrócił… tyle mamy ze sobą wspólnego… na pewno to wyczuł…

I spojrzała z nadzieją na drzwi.

— Jak mówisz, że macie ze sobą tyle wspólnego — odezwał się Ron nieco rozbawionym tonem — to masz na myśli, że i on mieszka w kolanku umywalki? (…)

— Nie twój interes! — odpowiedziała Marta, utkwiwszy swoje małe oczka w Ronie, który teraz już rechotał na całego. — Obiecałam, że nikomu nie powiem i zabiorę jego sekret do…

— …chyba nie do grobu? — przerwał jej Ron, parskając śmiechem. — Może do zlewu…

„Harry Potter i Książę Półkrwi”

 

12.

– Aha, Ron, wysprzątałeś już swój pokój?

– Co?! – krzyknął Ron, odkładając z hukiem łyżeczkę i patrząc ze złością na matkę. – A niby dlaczego miałbym robić porządki w moim pokoju? Harry i ja świetnie się tam czujemy!

– Muszę ci przypomnieć, młody człowieku, że za parę dni odbędzie się wesele twojego brata i…

– I mają się pobrać w mojej sypialni?

„Harry Potter i Insygnia Śmierci”

 

13.

– Hermiono, co ty właściwie robisz z tymi książkami? – zapytał Ron, kuśtykając w stronę łóżka.

– Próbuję ustalić, które mamy zabrać. Które mogą się przydać, gdy będziemy szukać horkruksów.

– No jasne, oczywiście – powiedział Ron, klepiąc się w czoło. – Zapomniałem, że będziemy polować na Voldemorta w objazdowej bibliotece.

„Harry Potter i Insygnia Śmierci”

 

14.

Z tego, co przeczytałam, wynika, że to, co Harry zrobił z dziennikiem Riddle’a, było jednym z bardzo niewielu niezawodnych sposobów zniszczenia horkruksa.

– To, że przebiłem go kłem bazyliszka? – zapytał Harry.

– Och, co za szczęście, że mamy taki zapas kłów bazyliszka – zakpił Ron. – Zastanawiałem się, co z nimi zrobimy.

„Harry Potter i Insygnia Śmierci”

 

15.

O gnomach ogrodowych w Norze:

– Cóż to za wspaniała plaga! Jaka szkoda, że tak niewielu czarodziejów zdaje sobie sprawę, ile możemy się nauczyć od tych mądrych, małych gnomów… czy raczej, jak brzmi ich poprawna nazwa, gernumbli gardensi.

– Nasze też znają sporo niezłych przekleństw – powiedział Ron – ale chyba nauczyły się ich od Freda i George’a.

„Harry Potter i Insygnia Śmierci”

 

16.

Po przybyciu Harry’ego do Ministerstwa Magii drogą sedesową:

Rozejrzał się i zobaczył drobną czarownicę i szczurowatego czarodzieja, którzy machali do niego, stojąc obok posągu. Szybko do nich podszedł.

– A więc ci się udało! – szepnęła Hermiona do Harryego.

– Nie, wciąż tkwi w kiblu – powiedział Ron.

„Harry Potter i Insygnia Śmierci”

 

17.

Stroik w domu Lovegooda:

Wokół czubka głowy biegł skórzany pasek, do którego były przyklejone maleńkie, błyszczące, niebieskie skrzydełka, a czoło miała obwiązane drugim skórzanym paskiem z jedną z owych pomarańczowych rzodkiewek.

– Spójrzcie na to – powiedział Harry.

– Urocze – powiedział Ron. – Dziwię się, że nie przyszedł w tym na wesele.

„Harry Potter i Insygnia Śmierci”

 

18.

I nadal pan Lovegood:

– Zostaną państwo na obiedzie? – zawołał, gdy już zniknął na schodach. – Każdy gość zawsze prosi o nasz przepis na zupę z plumpek słodkowodnych!

– Pewnie po to, by go pokazać na Oddziale Zatruć w Świętym Mungu – powiedział półgębkiem Ron.

„Harry Potter i Insygnia Śmierci”

 

19.

Harry i jego szlachetność:

I wreszcie ich zobaczył: Malfoy obejmował nieprzytomnego Goyle’a, tkwiąc na szczycie chwiejnego stosu zwęglonych biurek. Zanurkował ku nim. Malfoy dostrzegł go i wyciągnął rękę, ale choć Harry zdołał ją uchwycić, natychmiast zrozumiał, że to na nic: Goyle był za ciężki i spocona dłoń Malfoy a wyśliznęła mu się z ręki…

– HARRY, ZABIJĘ CIĘ, JEŚLI PRZEZ NICH ZGINIEMY! – usłyszał krzyk Rona.

„Harry Potter i Insygnia Śmierci”

20.

Gdzieś z oddali usłyszeli Irytka, szybującego opustoszałymi korytarzami i wyśpiewującego ułożoną przez siebie pieśń zwycięstwa:

Udało się, dostali w kość, niech żyje Potter nam! A Voldek gnije w piekle, za którym tęsknił sam!

– Ten to potrafi oddać w kilku słowach całą tragedię ostatnich wydarzeń, co? – powiedział Ron, otwierając jakieś drzwi i przytrzymując je, by Harry i Hermiona mogli przejść.

„Harry Potter i Insygnia Śmierci”

 

---

 

I który z cytatów Rona rozśmieszył Was najbardziej? 🙂

oraz
 

---

Jeżeli nie chcesz przegapić kolejnych wartościowych wpisów, zaobserwuj mój profil na Instagramie i bądź na bieżąco 🙂