Śmiech jest zdrowy. Poprawia krążenie, dotlenia, relaksuje.
Według badań, w sytuacjach społecznych śmiejemy się aż 30 razy częściej niż w samotności.
Czytając, śmiejemy się najczęściej właśnie w duchu. A jednak są takie książki, przy których zdarza się nam wybuchnąć śmiechem na głos, prawda?
Wpis powstał w ramach akcji „Czytaj z nami” powstałej z inicjatywy Magdy z bloga Save The Magic Moments.
Przed nami 3 książkowe blogerki, które opowiedzą nam, przy jakich książkach one same śmiały się na głos 🙂
Agnieszka z bloga Aga to czyta
Zastanawiając się nad tym, przy jakiej książce śmiałam się ostatnio na głos, jako pierwsza na myśl przychodzi mi „Ostatnia arystokratka” Evzen Bocek. Książka opowiada historię Kostków, którzy powracają z Ameryki do Czech, ponieważ jako jedna z trzydziestu rodzin otrzymują ponownie we władanie wiekową siedzibę. Mieszkał w niej Himmler, a ślub brała tam Vondrackova. Jednak niełatwo opuścić Amerykę czeskim arystokratom.
Narratorem historii jest Maria Kostka z Kostki. Jest trzecią już z kolei Marią naznaczoną stygmatem swoich zmarłych poprzedniczek, z których żadna nie dożyła dwudziestu lat. Rodzina Marii do łatwych nie należy. Rodzice czują się w nowym domu wyobcowani i narasta w nich frustracja. Poza tym w domu zadomowiła się także inna ciekawa trójka bohaterów. Kasztelan Józef, który do pracowitych nie należy, a mentalnie nadal tkwi w XIX wieku. Sprzątaczka, pani Cicha, która najchętniej zamieszkałaby już w domu starców. Ogrodnik, pan Spock, który zamiast roślinami zajmuje się obserwacją zmian w organizmie, które mogą doprowadzić do szybkiej śmierci.
Rodzina Kostków szuka sposobu, aby zarobić na wiekowym zamku, przyciągając do niego turystów. Okazuje się to jednak nie być tak łatwe jak zakładali.
Humor autora i budowanie gagów. Momentami surrealistyczne historie amerykańskich arystokratów powracających do ojczyzny. Ciekawie wykreowani bohaterowie. To wszystko sprawiło, że lektura „Ostatniej arystokratki” była przyjemna, a ja wielokrotnie nie mogłam opanować śmiechu.
Polecam Wam tę książkę.
Aggi z bloga Nie tylko Bestsellery
Jakiś czas temu Agnieszka zaprosiła mnie do gościnnego wpisu na temat książki. Temat – „Książka, przy której śmiałam się na głos”. Mój wpis, jak przypuszczam, będzie dość nietypowy, bo i tematyka raczej mniej popularna wśród osób w moim wieku.
Mimo 30–stki na karku często wracam do młodzieżowych pozycji – gdzieś tam we mnie drzemie jeszcze dziecko 😉 Ale się tego nie wstydzę, uważam, że każdy ma w sobie coś z dziecka, tylko czasem to ukrywa głęboko – zbyt głęboko. W wielu kwestiach powinniśmy czerpać i inspirować się dziećmi – ich umiejętność cieszenia się z drobiazgów jest wartością, którą warto w sobie pielęgnować, dzięki temu łatwiej znosić trudy dnia codziennego. Odkrywanie drobnych radości potrafi umilić każdy, nawet niezbyt udany dzień.
Wracając do tematu wpisu – książka, o której dziś opowiem to Stalky i spółka, typowo młodzieżowa pozycja. Jak widzicie na zdjęciu jest już lekko sfatygowana – kiepska jakość wydania oraz kilkukrotne jej czytanie odcisnęły na niej piętno.
Rudyard’a Kipling’a kojarzymy głównie jako autora słynnej Księgi Dżungli, ale spod jego pióra wyszło wiele innych pozycji, w tym opisywana przeze mnie właśnie książka o Stalky’m.
Stalky i spółka jest książką po części biograficzną – autor opisuje przygody trójki przyjaciół wspólnie uczących się w szkole dla chłopców. Niekoniecznie grzeszą oni rozsądkiem, ich pomysły są w sumie typowe dla nastolatków w ich wieku. Na porządku dziennym są utarczki z innymi domami, psikusy płatane nielubianym nauczycielom, nielegalne wyprawy poza teren szkoły.
Uwielbiam tego typu opowieści, wygłupy dzieciaków nieodmiennie mnie śmieszą. Czasami szczerze żałuję, że nie było mi dane chodzić do tego typu szkoły, choć i w moim gimnazjum zdarzały się śmieszne akcje 😉
Tytułowy Stalky jest odważnym i inteligentnym chłopcem, ma głowę pełną – niekoniecznie jednak mądrych – pomysłów, które wciela w życie wraz z Beetl’em (pod którego postacią ukrywa się autor książki) i równie zwariowanym Turkey’em. Przygody nierozłącznej trójcy niezmiennie mnie śmieszą i gdy mam gorszy dzień chętnie sięgam po tę pozycję.
Asia z bloga Zakręcony belfer
Od pewnego czasu najlepiej odpoczywam pochłaniając kolejne kryminały na zmianę z fantastyką i powieściami dla młodzieży. Kiedy jednak mam ochotę na “coś lżejszego” sięgam po książki Moniki Szwai. Każda z nich tchnie optymizmem i wywołuje uśmiech na twarzy, jednak najchętniej wracam do “Statecznej i postrzelonej”.
Ta, z jednej strony pogodna, z innej zwariowana opowieść zabiera czytelnika w przepiękne karkonoskie krajobrazy. Wątek niespełnionej miłości, tajemniczej historii oraz gangsterskiej afery umiejętnie przeplatany jest z codziennością. Pewnego dnia grupa przyjaciół, dość spontanicznie, podejmuje decyzję, by założyć gospodarstwo agroturystyczne. Być może nie byłoby w tym niczego dziwnego, gdyby nie fakt, że każde z nich zamieszkuje w innym regionie Polski i o prowadzeniu takiego interesu nie ma pojęcia. Niemal z dnia na dzień żegnają dawne życie i rozpoczynają wielką przygodę.
Dość ciekawa jest narracja powieści. Dzięki wprowadzeniu podwójnego narratora, statecznej Luli i postrzelonej Emilki, mamy szansę spojrzeć na wiele sytuacji z różnych stron (czasami wręcz relacje wykluczają się wzajemnie). Dodajmy do tego spiskujące staruszki, watahę zwierząt, dwoje zwariowanych dzieciaków oraz ekstrawertycznego artystę, a otrzymamy mieszankę iście wybuchową.
Za co szczególnie lubię tę pozycję? Za niezobowiązujące dialogi i wynikające z niedostatecznej znajomości języka lapsusy (śmiesznostki językowe ubarwiające dodatkowo akcję). Cenię za optymizm i znak, że nigdy nie jest zbyt późno na zmianę. Zwłaszcza jeśli ma być to zmiana na lepsze. Lubię ten zastrzyk dobrej energii, który towarzyszy lekturze. No i oczywiście to, że czasami trudno jest się powstrzymać przed głośnym śmiechem bez względu na otoczenie.
A przy jakiej książce ostatnio Wy śmialiście się na głos?
Masz ochotę na więcej książkowych wpisów? Śledź kolejne przez:
Jeżeli nie chcesz przegapić kolejnych wartościowych wpisów, zaobserwuj mój profil na Instagramie i bądź na bieżąco 🙂
Również zaśmiewałam się na cały głos przy „Ostatniej arystokratce” 😀 Szkoda, że druga część nie bawiła mnie tak bardzo. Pozostałych książek nie znam
A czytałaś „Dziennik Kasztelana”? Ciekawi mnie jaka będzie ta książka.
Jeszcze nie, ale może któregoś dnia się za nią zabiorę 🙂 Pamiętam też, że druga część „Arystokratki” strasznie mnie rozczarowała 🙁
Żadnej z tych pozycji nie czytałam, ale szczególnie pierwsza mnie zainteresowała.:)
Warto ją przeczytać 🙂
Nie znam niestety żadnej, ale chętnie sięgnę do polecenia Asi – Szwaji jeszcze nie czytałam. A sama rzadko śmieję się w głos przy książkach. Acz ostatnio to była nasza lektura czyli „Awaria Małżeńska” Witkiewicz i Sochy. No rozbawiła mnie też Olga Rudnicka przy „Natalii 5” i o dziwo często się zaśmiewam obecnie czytając Ahern „Ps. Kocham Cię”.
Aggi też mam już po tej 30 i bliżej mi połowy – a literaturę młodzieżową bardzo, bardzo chętnie 🙂
Z tego zestawienia czytałam tylko ostatnią książkę. ja bym dorzuciła jeszcze „Awarię małżeńską”, książki Chmielewskiej (tej od kryminałów) – szczególnie „babski motyw” i książki Olgi Rudnickiej… 😉 A po te dwie wymienione jako pierwsze chętnie sięgnę;)
Nie czytałam żadnej z społecznych książek, choć o twórczości Moniki Szwai słyszałam wiele dobrego – właśnie w kontekście humorystycznym.
Mnie niezmiennie rozbawia i rozczula Bridget Jones. ?
Ta nowa część też?
Nie czytałam jeszcze tej części, która jest uzupełnieniem, z podtytułem „Dziecko”. Przyznam się, że sądziłam, iż jest to nowe wydanie tej trzeciej – „Szalejąc za facetem”, a tu taka niespodzianka. Jak przeczytam, to dam znać, czy nadal mnie śmieszy. 🙂
Ja też nie wiedziałam, to jest czwarta część? Ja czytałam fragment „Szalejąc za facetem” w Empiku, ale nie spodobała mi się. Może powinnam dać jej drugą szansę?
Tak, ja się dziś właśnie zorientowałam, że to są dwie zupełnie inne książki! ? „Dziecko” jest uzupełnieniem między „W pogoni za rozumem” a „Szalejąc za facetem”. Wiesz, z kontynuacjami tak często bywa, że już nie porywają tak, jak pierwszy tom. Jednak ja jestem zawsze.pozytywnie nastawiona do kontynuacji książek, które pokochałam – tak było z Bridget i z Willem i Lou z powieści „Zanim się pojawiłeś”. ?
Mnie się druga część podobała, ale Bridget w średnim wieku już do mnie nie przemówiła.
Świetny temat 🙂 Chętnie przeczytałabym dwie pierwsze, ponieważ ,,Stateczną i postrzeloną” miałam już w swoich rękach, rzeczywiście dostarczyła mi miłej rozrywki 🙂
Szwaja zawsze rozśmiesza 😉 a co do akcji to jak zwykle gratuluję dziewczyny świetnych wpisów 😉 pozdrawiam :*
Już tyle dobrego słyszałam o „Ostatniej arystokratce”… Przeczytam w końcu, jestem bardzo ciekawa, czy przypadnie mi do gustu 🙂
Jestem ciekawa Twojej opinii na jej temat 🙂
Nie czytałam proponowanych książek, jednak mam ochotę na propozycję Agnieszki. Czuję, że wczułabym się w klimat 😀
Książki Szwaji czytałam zawsze gdy sie tylko ukazywały i nie raz sie przy nich uśmiałam. Szkoda, ze juz wiecej żadnej nie napisze.
Dwóch pierwszych pozycji nie znam, ale zachęcona takimi rekomendacjami, chętnie sięgnę.
Ksiazka przy której śmieje sie na głos nawet czytając po raz dziesiętny to „Wszystko czerwone” Joanny Chmielewskiej. Detektyw duński polskiego pochodzenia mówiący polszczyzna z trylogii przebija wszystko …
Dzieki za inspiracje dziewczyny :* Skusze sie na „Ostatnia arystokratke” 😀 tez chce sie tak bardzo smiac 😛
Mnie zawsze rozśmieszają książki z serii „Mikołajek”, choć uśmiech na mojej twarzy wywołuje również każdy tom „Jeżycjady” 🙂
Mnie też, „Mikołajek” jest super!
Własnie zdałam sobie sprawę jak dawno nie czytałam zabawnej książki! Z Twoich propozycji znam ostatnią. Uwielbiam Twórczość Moniki Szwaji, a moja domowa biblioteczka ugina się od dużej ilości jej książek:). Kiedyś też zaśmiewałam się do łez, czytając pierwsze powieści Chmielewskiej.
Świetne teksty Dziewczyny! Przekonałyście mnie do przeczytania każdej zaproponowanej książki 🙂 Najbliższa mi jest ostatnia pozycja, więc ta znalazła się na górze listy. „Ostatnia arystokratka” też wydaje się być ciekawa 🙂
Serdecznie dziękuję za inspirację 🙂
W kryminałach Christie i Chmielewskiej jest dużo humoru 🙂
Świetny pomysł na tekst. 🙂 Bardzo lubię, kiedy autor potrafi do tego stopnia rozbawić czytelnika. Najczęściej śmieję się w głos przy Pratchetcie, obecnie czytam też Trylogię Czasu Żelaza, przy której też mi się to zdarza. O, i Morza Wszeteczne Mortki! Celuję w zupełnie inny typ literatury niż dziewczyny, które odpowiadały na Twoje pytanie. 🙂
A czytałaś serię o Niecnych Dżentelmenach? 🙂 Świetny humor i też w klimacie fantasy.
Nie czytałam, już idę sprawdzić, co to takiego. 🙂
„Ostatnią arystokratkę” muszę przeczytać 🙂 Lubię książki, przy których można się śmiać 🙂
Nie miałam okazji przeczytać tych książek, ale chętnie pośmiałabym sie przy jakiejś. Lubię takie lekkie na oderwanie się od codzienności 😉
Nie czytałam żadnej z tych książek ale wiele razy mi polecano „Ostatnią arystokratkę” 🙂 Nie jest to do końca mój gust ale chyba już czas sięgnąć po tę pozycję 😀
Mój typ na zabawną książkę to wszystkie części o Chyłce i Zordonie Remigiusza Mroza. Ich dialogi to cięta, pełna przezabawnych ripost wymiana zdań. Polecam na gorsze dni.
Będę musiała przeczytać 🙂
„Guslar i okolice” Kira Bułyczowa oraz wszystko co tyczy Guslaru. Powalająca fantastyka z codziennością życia w ZSRR i nowej Rosji. Jest się z czego pośmiać bo ludzie wszędzie jest tacy sami, a autor miał naprawdę lekkie pióro i był świetnym obserwatorem. Pozdrawiam
Nie kojarzyłam tego autora, dzięki za podpowiedź! 🙂
no a’ Arystokratka na koniu’ , a gdzie jest’ Arystokratka w ukropie’, toć to śmiechodajnia przednia…polecam
Dzięki za polecenie! 🙂
Przez długi czas była to Chmielewska Wszystko czerwone i Lesiu. Potem Pratchett, Gromyko, Wójtowicz, Rudnicka, Szwaja. I widzę nowych. Dziekuje za inspiracje.
Dzięki za polecenia! 🙂
Popiół i żar (Frank MCCourt), Paragraf 22 (Josef Heller), Mariola, moje krople (Małgorzata Gutowska-Adamczyk)
Dzięki za polecenia! 🙂
Joanna Chmielewska ,ale z czasów gdy jeszcze książki pisała nie produkowała. Polecam szczególnie – „Lesio” ,”Wszystko czerwone” ,”Boczne drogi’ , z młodzieżowych -„Większy kawałek świata ” i „Zwyczajne życie”. 🙂
Dzięki za polecenia! 🙂 Ja Chmielewską znam z „Całego zdania nieboszczyka” 🙂
Lesio jest super
Nietypowa matka Polka
Trochę stary wątek, ale dziwię się, że się tu nie pojawiło. „Dzienniki gwiazdowe” i ” Kongres futurologiczny” Lema oraz „Trzech panów w łódce nie licząc psa”.
Ksiażka przy której śmieje sie na głos to :S.Michorzewski „Wspulnicy” .Polecam .
.
Jeżeli troszeczkę znacie się na żeglarstwie lub chociaż raz płynęliście żaglówką proponuję: „Run na wodę” autor Gerard Borg. Zapamiętacie ją do końca życia!
Absolutnie warta polecenia pozycja to „Kółko się pani urwało ” (Jacek Galiński) i cześć druga „Komórki się pani pomyliły”- prześmieszne, z ciekawą narracją.
Polecam „O 100latku który wyskoczył przez okno i zniknął”. Nigdy przy żadnej książce się tak nie usmialam😁
Dzięki za polecenie!
Przeczytałam z przyjemnością 🙂 A ostatnio śmiałam się do łez czytając „Pegaz zdębiał” Barańczaka
Dzięki wielkie za polecenie! 🙂
Śmiać się na głos można też przy wszystkich książkach dla młodzieży od Ricka Riordana. Jego poczucie humoru rozwala 😉
To prawda! Mam wrażenie, że szczególnie zabawny zrobił się w nowszych książkach 🙂
„Zapiski oficera Armii Czerwonej” książka napisane wieki temu przez Sergiusza Piaseckiego a jeszcze lepiej czytana przez Henryka Bistę
Dzięki za polecenie!
Fajnie, że polecacie takie mniej popularne książki. 🙂 Ostatnią arystokratkę mam w planach. Osobiście podałabym tutaj Jakuba Wędrowycza i Pratchetta, ale ludzie mają różne poczucie humoru. 🙂
Humor u Pratchetta jest niezły! 🙂
„Długa Berta” Cuca Canals
Dzięki za polecenie 🙂
Ja śmiałam się na głos od deski do deski przy KAŻDY ŻYJE JAK UMIE. to książka poprzedzającą film KARGULE I PAWLAKI.
Dzięki za polecenie! 🙂
Pamiętnik oficera armii czerwonej.polecam uśmiałam się do łez.
Dzięki za polecenie! 🙂
Nieodmiennie Joanna Chmielewska! Każda jej pozycja sprawiała, że śmiałam się czytając i to nierzadko w głos. Pierwszy był ,,Romans wszechczasów,, – wiele lat temu i do dziś go uwielbiam!
Dobry wybór! Ja zaczęłam od „Całego zdania nieboszczyka”. 🙂
A ja się uśmiałam na „Lesio” Joanny Chmielewskiej,
Też muszę to przeczytać 😀
Chwilami…nieco obrazoburczy…ale nie sposób powstrzymać śmiechu :
„Wilt” Tom Sharpe.
Jest kilka części i – co rzadkie – są równie zabawne jak pierwsza.
P.S.
Piszę z pozycji tzw mężczyzny – więc proszę Drogie Panie bierzcie poprawkę.
Dzięki za polecenie! 🙂
Dzięki za polecenie!
„Pamiętnik oficera Armii Czerwonej”. Płakałam ze śmiechu. Polecam
Dzięki za polecenie 🙂
W głos się śmiałam czytając „Lesia” J. Chmielewskiej. „Natalii 5” dobra na poprawę humoru.
Ja czytałam od niej m.in. „Wszyscy jesteśmy podejrzani”, też o pracowni architektonicznej 🙂
„Na jabłonkę!”, nie dość ubaw po pachy, to jeszcze bohaterka rozwiązuje zagadkę z przeszłości swojej rodziny
Witam. Ja ostatnio śmiałam się głośno przy książce a czytałam romans z humorem pt. Tajfun zwany Wandą