Uśmiech, proszę! – lipcowe podsumowanie

Skończył się lipiec.

Dla uczniów minęła właśnie połowa wakacji, dla studentów jedna trzecia,  a dla absolwentów – pierwszy miesiąc bezrobocia.

Nieee, tak poważnie, to większość tych ostatnich siedzi teraz nad pracą magisterską. W tym ja.

 

Blogowo

Przez pierwszy miesiąc wakacji pisałam o:

• 20 nazwiskach pisarzy, które wymawiasz ŹLE – sprawdź, nazwiska których autorów do tej pory przekręcałeś?

 

• pierwszym konkursie blogowym – na szczęśliwców czeka ich własny egzemplarz „Zapachu motyli” Tatiany Bohunow. Do końca konkursu został jeden dzień, może spróbujesz swoich sił?

 

• książce, która zmieniła moje życie – razem z Anią i Olą we wpisie gościnnym u Dagmary na blogu Socjopatka. Wpis jest częścią kampanii „Czytaj z nami”, do której można dołączyć w facebookowym Klubie Książki.

 

 

Książkowo

 

Standardowo – zabawne cytaty, na które trafiłam w tym miesiącu:

 

—Więc mnie się przypomniało, że pan pracuje w naszej szkole – mówię: naszej, bo tu się uczyła i moja mamusia, i moja ciocia Ida, i moja ciocia Natalia, i moja ciocia Pulpecja…

— Dlaczego wciąż powtarzasz: moja ciocia?! — zirytowała się nagle Pyza. — Ciocie są też moje, że nie wspomnę o mamusi!

— Powiem jej, że nie chciałaś o niej wspomnieć — obiecała Laura kątem ust.

Dziecko piątku, Małgorzata Musierowicz

 

O, proszę, te dwie małe diablice tkwią na balkonie wysokiego parteru. Ta grubiutka, starsza, wygląda spokojnie na ulicę, za to ta młodsza, panie Boże, co za fryga, co ona wyprawia? Spuszcza lalki w koszyku uwiązanym na sznurku i tapla je w kałuży pod rynną.

— (…) ja – oznajmiła mała fryga, strzelając oczkami – wysyłam moje córeczki do kąpieli karnej. Są niestety grzesznicami, całymi dniami grzeszą lenistwem.

 Dziecko piątku, Małgorzata Musierowicz

 

— Czyżby Natalia i Filip definitywnie się rozstali? Byłaby szkoda: Stanowili wręcz uroczą parę. (…) Jeśli o to pytam, i to w same Walentynki, to wyłącznie dlatego, że jestem ciekawski. Nic mnie tak nie ciekawi, jak te – jakże ludzkie – afekty, subtelne odmiany uczuć, postanowień i obiektów, słowem…

— …słowem, jest pan klasycznym plotkarzem — podsumowała go bezlitośnie Laura.

Imieniny, Małgorzata Musierowicz 

 

 

— Cóż, wracając do rzeczy… o czym to, Gabrielo, mówiliśmy ostatnio, zanim zaczęliśmy mówić o mnie?

Gabriela otworzyła usta, zamknęła je, potem znów otworzyła i nie umiała udzielić odpowiedzi.

— Ach, już wiem – rzekł Bernard. — Mówiliśmy o mnie.

Imieniny, Małgorzata Musierowicz

 

— Pyza? — krzyknęła. — Szybko, szybko, dajcie obiad, niedługo przyjdzie do nas Lucek!

— Jaki znów Lucek? — zapytał Ignacy Borejko, robiąc minę człowieka nieustannie wystawianego na nowe próby, zaskoczenia i niechciane znajomości.

Imieniny, Małgorzata Musierowicz

 

 

W dzienniczku Laura miała wpisaną przez wychowawczynię uwagę: „Nie uważa na lekcji, czyta pod ławką, gada z koleżanką w czasie fizyki i nie zwraca uwagi na moje uwagi”, na co oburzony krzywdą wnuczki dziadek Borejko odpowiedział: „Nie wynosi śmieci, nie chce jeść szpinaku, za długo przesiaduje w łazience i nie zwraca uwagi na nasze uwagi”.

Tygrys i Róża, Małgorzata Musierowicz

 

Nagle ciotka Kate stanęła w pobliżu. Miała talent nieoczekiwanego materializowania się w przestrzeni. Zapewne nauczyły ją tego niezliczone seanse spirytystyczne, w których brała udział.

Pora przypływu, Agatha Christie

 

Józinek grzecznie skinął głową panu woźnemu, który tkwił w oszklonym boksie, na wypadek gdyby do szkoły chciał wkroczyć dealer narkotyków (obecność cichego staruszka była wielce skuteczna; dealerzy nie wchodzili nawet w progi szkoły, tylko spokojnie handlowali sobie na chodniku).

Język Trolli, Małgorzata Musierowicz

 

I  na koniec coś, co rozbawi tylko fanów Jeżycjady:

— Za pozwoleniem, zamknij dziób.

 Dziecko piątku, Małgorzata Musierowicz

 

Prywatnie

Co można robić, kiedy przed domem zaczynają ci się pojawiać pokemony? Pozostaje tylko – zostać Mistrzem Pokemon!

Tak, wiem, że ta gra jest żałosna i że za starych dobrych czasów (również moich), pokemony znajdowało się w chipsach, a nie na spacerze w parku. I że Pokemon Go to głupia gra, a jak można marnować czas na gry?

Zabawne, że jeszcze miesiąc temu dosłownie wszyscy żywo interesowali się inną grą, które to zainteresowanie objawiało się głównie poprzez patrzenie się godzinami w telewizor. I wtedy wszystko było OK.

Wracając do tematu – ja akurat Mistrzem Pokemon jestem już od dawna.

---

 

Bądź na bieżąco i obserwuj mój profil na:

 

---

Jeżeli nie chcesz przegapić kolejnych wartościowych wpisów, zaobserwuj mój profil na Instagramie i bądź na bieżąco 🙂